บางวันที่ฉันรู้สึกแย่เหลือเกินกับชีวิตของตัวเอง
มองออกไปนอกหน้าต่างรถ
เห็นคนนอนข้างถนน คนเก็บขยะไปขาย
ฉันก็มีคำถามมากมาย
ทำไมคนเราเกิดมาจึงแตกต่างกัน
จึงได้รับอะไรไม่เท่ากัน
ทำไมจึงต้องมีขอทาน
ทำไม่บางคนจึงต้องคาบช้อนเงินช้อนทองมาตั้งแต่เกิด
ทำไมบางคนจึงไม่ต้องทำงานเหน็ดเหนื่อย
บางคนทำไมจึงสวยหุ่นดี และร่ำรวยเงินทอง
ทำไมบางคนจึงเป็นคนแแคระ
ทำไมบาางคนจึงมีหัวดี เรียนหนังสือเก่ง
ทำไมบางคสสมองไม่จำไรเลยจริงๆ
ทำไมคนรวยบางคนจึงมีลูกเป็นออทิสติก
ทำไมคนเราเกิดมาจึงแตกต่างกัน
ทำไมโลกจึงไม่ยุติธรรม
ฉันตอบตัวเองพร้อมกับตอบคนอื่นๆได้ว่า
ในโลกนี้ไม่มีความยุติธรรม อย่าถามหาความเท่ากัน
เพราะมันไม่มี.........
มันมีแต่ความสมดุล
มันมีแต่ระดับที่แตกต่าง
มันมีกรรมต่างๆกัน
มันเคยทำกิจกรรมต่างๆและชดใช้กลับไปต่างวาระกัน
ต้นไม้ยังมีกิ่งก้านใบที่ต่างระดับ
รับแสงไม่เท่าเทียมกัน
นับประสาอะไรกับชีวิตคนอื่นๆ
เกิดมาแล้ว คนเราต้องตั้งเป้าหมายของชีวิต
ไม่มีอะไรดีไปกว่าเป้าหมายในการทำดี
เป้าหมายที่ช่วยเหลือเผื่อแผ่
เป้าหมายตอบแทนพ่อแม่
เป้าหมายที่ยอมรับสิ่งที่เกิดมาแล้ว
และเราเปลัี่ยนอะไรไม่ได้ในอดีต
แต่เรากำหนดปัจจุบันได้
เราตั้งใจเรียนหนังสือได้
เรากล้าหาญที่จะยอมรับความจน
เรากล้าหาญที่จะยอมรับความไม่สวย
เรากล้าหาญที่จะทำดี
เรากล้าหาญที่จะให้อภัย
ความจริงมันเจ็บปวด แต่ถ้าเรายอมรับมันได้
มันก้ไม่มีอะไรต้องกลัว
การยอมรับให้ได้เนี่ยมันลำบากจริง
แต่ถ้าทำได้ชีวิตจะเป้นสุขจริงๆ
และไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร
เรื่องนี้สอนฉันอยู่เสมอ
เพราะฉันจะตั้งคำถามทุกครั้งว่า ทำไมคนเก็บขยะข้างทางคนนั้นจึงต้องมีชะตากรรมอย่างนั้น
ฉันมักเชื่อเสมอว่า มันเป้นจากผลกรรมจากชาติที่แล้ว ชาตินี้เลยมีผลถึงชาตินี้
ขอบคุณสำหรับบทความดีๆจาก
Thought is the Boss (นายฉันชื่อ ความคิด)
ดอกไม้สีขาว : Dokmaiseekhao
